എന്‍റെ ബാല്യം

ഈ  ഇരുണ്ട   വെളിച്ചത്തില്‍  മാറാല  പിടിച്ച ഓര്‍മ്മകളെ  വിളിച്ച്ചുനര്‍ത്തുമ്പോള്‍ എന്നിലേക്ക്‌   ആദ്യം  ഓടിയെത്തുന്നത്  എന്‍റെ  ബാല്യമാണ്  . എന്‍റെ  ശരീരത്തിനൊപ്പം   മാത്രം  മഞ്ഞുപോയെക്കാവുന്ന ഒരുപിടി  ഓര്‍മ്മകള്‍ .ഈ  തിരക്ക്  പിടിച്ച  വിശ്രമമില്ലാത്ത  നഗരത്തിലെ  ഇരുട്ടില്‍  നിന്നാണ്  ഇപ്പോള്‍  ഞാനെന്‍റെ  ബാല്യത്തെ  തിരിച്ചറിയാന്‍  തുടങ്ങുന്നത് .കൊഴിഞ്ഞു  പോയ       വര്‍ഷങ്ങള്‍  തേടി  പുറകോട്ടു   നടക്കാന്‍  ഞാന്‍    ആഗ്രഹിക്കുന്നു . പക്ഷെ  നിറയെ  മൂടല്‍  മഞ്ഞാണ് .ചിലപോഴൊക്കെ    കല്ലറകളില്‍  നിന്നും  അവനെന്നെ  മാടി  വിളിക്കുന്നു   മരിച്ചു  പോയ  എന്‍റെ  ബാല്യം .

ഒരിക്കലും   തിരിച്ചു  കിട്ടാത്ത  സ്നേഹം  ഞാന്‍  അറിയുന്നത്  ഇപ്പോഴാണ്‌ .നഷ്ടങ്ങളുടെ  വേദന  അത്  മനസ്സിനെ  വല്ലാതെ   നോവിക്കുന്നു .ബാല്യം  നടന്നു  കയറാന്‍  എളുപ്പമായിരുന്നു ,പക്ഷെ  തിരിഞ്ഞു  നടക്കാനുള്ള   വഴികളെല്ലാം  കാലം  മായ്ച്ചു   കളയുന്നത്  ഞാന്‍  അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ,അന്ന്  അതൊരു  നഷ്ടമായ്  തോന്നിയുട്ടുണ്ടയിരുന്നില്ല  .ഇന്ന്  ഞാന്‍   അറിയുന്നു  ആ  സത്യത്തെ . നാം  ജീവിക്കുന്നത്   ബാല്യത്തിലാണ് ,അതിനപ്പുറം  നാം   ജീവികുന്നുണ്ടോ ? കാലം  തീര്‍ക്കുന്ന   ഒഴുക്കിനൊപ്പം  അങ്ങനെ  ദിക്കറിയാതെ..........,ചിലപ്പോള്‍  സ്വപ്നം  പോലെ ........................

ഏകാന്തതയാണ്  നമ്മുടെ  ഗുരുനാഥന്‍ .തനിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍  നാം  തിരിഞ്ഞു  നോക്കുന്നു .നടന്നു  വന്ന  വഴികളെ  നോക്കി   ചിലപ്പോള്‍  നെടുവീര്‍പിടും ,ചിലപ്പോള്‍  പൊട്ടിക്കരയാന്‍  തോന്നും ,അതുമല്ലെങ്കില്‍ വെറുതെ പകച്ചിരിക്കാം.

ആരോ  പറയുന്നത്  കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു  " കാലത്തിനൊപ്പം  നടകുമ്പോള്‍  ഒരിക്കലും  തിരുഞ്ഞു  നോക്കരുതെന്ന് ,.അത്  നമ്മുടെ  മനസ്സിനെ  നൊമ്പര  പെടുത്തുമെന്ന് .പക്ഷെ  ഒര്മാകളെല്ലാം  മടുരമാണ് ,അതില്‍   അതി  മടുരമാണ്  ബാല്യം .

ഞാന്‍  തിരിച്ചു   നടക്കാന്‍  ഒരുങ്ങുകയാണ് .